پاسخ شاخص های انعقادی به دو نوع تمرین اکسنتریک و ایزومتریک در ورزشکاران پرورش اندام مرد

چکیده زمینه و هدف: اگرچه تا به حال فعال شدن دستگاه انعقاد خون در پاسخ به فعالیت بدنی تا حدودی مشخص شده است، اما سهم فعالیت برون گرا یا اکسنتریک و مقایسه آن با فعالیت ایزومتریک (هم طول) به صورت مقاومتی در کنار هم، هنوز مشخص نیست. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برون گرا و هم طول بر برخی عوامل انعقاد خون در مردان پرورش اندام انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 28 داوطلب از بین مردان بدنساز به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. یکی از گروه های تجربی، تمرین اکسنتریک {تمرین بازگشت کنترل شده (اکستنشن) از حرکت فلکشن آرنج، دربردارنده یک انقباض برون گرا} را اجرا کردند و گروه دیگر تمرین ایزومتریک را (به صورت نگهداری هالتر در حالت خم شدن آرنج ها با زاویه 45 درجه) انجام دادند. زمانهای خونگیری، به منظور سنجش شاخص های انعقادی، 15 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از اجرای تمرین بود. یافته ها: زمان پروترومبین و ترومبوپلاستین بلافاصله بعد از تمرین، تغییر معنی داری پیدا نکرد، اما تعداد پلاکت ها بلافاصله بعد از تمرین در هر دو نوع تمرین ایزومتریک و اکسنتریک نسبت به گروه کنترل، افزایش معنی داری داشت. نتیجه گیری: نتایج حاصل از تمرین حاد مقاومتی ایزومتریک و اکسنتریک نشان داد تمرین، تأثیر منفی بر عوامل انعقاد خون نداشته و بازتاب افزایش فعالیت سیستم انعقادی در افزایش تعداد پلاکت ها نمود پیدا می کند. تفاوت نتایج تحقیقات به عمل آمده در این راستا را می توان ناشی از تفاوت بین نوع پروتکل های تمرینی، روش ها و زمان اندازه گیری و سطح آمادگی افراد شرکت کننده در تحقیق دانست.